برندکده

⚡ امید و ترس ...!!! واژه هایی که در سالهای اخیر معنای متفاوتی گرفته اند. امید به اتوپیا و ترس از دیستوپیا. ترس از گام برداشتن.هر لحظه پر از فجایع تازه و پخش زنده آنها با گزارشی هیجان انگیز؛ گویی به تماشای مسابقه فوتبال نشسته ایم و صدای فریاد "گل" توسط گزارشگر با تصویر منفجر شدن بمب در شهرها و کشورهای دیگر یکی میشود.
در نمایش اخیر Matty Bovan
29 ساله در هفته فشن لندن، مدلها لنزهای بزرگ و مخدوش شده بر سر داشتند که از قول مدلهای این نمایش، حتی راه رفتن با آنها سخت بود. مدلها تنها بر اساس تصویری که از قبل از runway دارند، حرکت میکنند؛ مانند خوابگردها. آنها تصویری از دور و برشان ندارند. تنها تصویری گنگ و به هم ریخته.
آنها شبیه به موجوداتی غیر انسانی شده اند؛ " اما در یک زندگی واقعی". آنها گویی از آینده آمده اند که برخلاف دهه 60 میلادی که نگاه به آینده با شور و هیجان بود، اینبار آینده ترسناک به نظر میرسد. سرعت اطلاعات به قدری زیاد شده که آینده گویی در "زمان حال" حاضر است. دیگر منتظر آینده نمینشینیم. آینده خود را در ما وارد کرده است. بی آنکه بخواهیم.
در این دوران"پسا حقیقت" که دیگر توانایی درک و شناسایی آن مشکل شده است، این بحث که نقطه نظر سیاسی و اجتماعی بستگی به نگاه و "لنز" هر شخص دارد یک کلیشه است که در سالهای پیش قابل بررسی بود. در این دوران دیگر لنزها هم اثر ندارند. فقط سرگیجه ای برایمان باقی گذاشته اند. حتی توان دیدن نیست تا به مرحله بعد که تامل و درک حقیقت باشد، برسیم.
به قول طراح جوان، این لنزها برای عملهای جراحی استفاده شده تا زخمها، واضح و با وسعت بیشتری دیده شوند تا جراحی صورت گیرد. اما اگر از این لنزها در ابعادی بزرگتر مانند جامعه استفاده کنیم، دیگر زخمها به چشم نمیآیند تا بشود آنها را واضح دید و درمانش کرد. تنها تصویری کدر. این نگاه دیستوپیایی بوان از آنجا شکل میگیرد که اولین مجموعه اش در دوران "برکزیت" و همچنین انتخاب ترامپ به عنوان رییس جمهور بود و تاثیر زیادی در کارهایش گذاشت.
او در طراحی دیگر کارهایش بیشتر نگاه زیباشناسانه به فشن داشته و همانور که خود گفته است " اگر بخواهیم صادق باشیم، چیزهایی در دور و برمان است که همه مان میدانیم چقدر سخت و شدید است؛ اما همه در اینجا در لندن جمع شده ایم تا ازین نمای